Bir tekerlekli sandalye kullanıcısı düşünün. Evinden çıkıyor, köşe başındaki kaldırımda yükseltiyle karşılaşıyor. Rampasız. Mecburen yoldan ilerliyor, bu kez park etmiş araçlarla karşılaşıyor. Günün sonunda otobüs durağına ulaşıyor; otobüs geliyor ama engelli rampası arızalı ve şoför ilgilenmiyor. Binamıyor. Böylece İzmir, modern bir şehir değil, görünmez duvarlarla örülü bir hapishane oluyor. Bu tablo yıllardır değişmiyor. Ve ne … Alaycı kuşların sessizliği: Engelli dernekleri ve bağımsızlık sorunu okumayı sürdür