Yirmi dokuz yıl önceydi. Yer gök, “Geri Dön” diye inliyordu. Bulutlardan bir ses bize, aşağıdakilere, “Beni Unutma” diye sesleniyordu, “Sen Ağlama” diyordu ama herkes ağlıyordu. Baktı ki geri dönüş yok, “Haydi gel benimle ol, oturup yıldızlardan bakalım dünyadaki neslimize” dedi bize. Şarkılarının hepsi kanımıza, canımıza işlemişti, onlardan nasıl ayrılabilirdik? Onu nasıl unuturduk, gitmesine nasıl ağlamazdık… … Bir Onno Tunç Sevdik Uzaklarda okumayı sürdür