Şıp.
Dondurmanın bir tarafını yerken diğer tarafın sıcağa teslim olarak damla damla kendini kaldırıma attığı günleriydi yazın. Denizin kenarındaki büyük ağacın gölgeside banka oturmuş, babamın tembihlediği üzere “güneşin çekilmesini” bekliyordum yüzmek için.
Elimde Çocuk Kalbi’nin yılların eskitemediği mavi kapaklı baskısının bir kopyası vardı. Yaz ödevim için özetini çıkarmam gerekiyordu ama sanki roman bile yazın rehavetine kapılmış, ne kadar okursan oku ilerlemiyordu.
Adanın kedisi Pamuk da ağacın gölgesine kıvrılmıştı. Son iki aydır ikimizin gündüzü paylaştığı dünyasıydı burası. Pamuk, her sene mayıs ortası adada belirir, sonra da eylül sonu son turisti götüren vapurun gidişiyle kaybolurmuş. Kimse gelişini veya gidişini görmezmiş ama bir sabah balıkçı Vedat Amca’nın tezgahının önünde onu bulurmuşsunuz ve adanın yerlileri yaz sezonunun geldiğini anlarmış. Ada halkı hep beraber ona bakar, beslermiş onu. Özellikle Vedat Amca en güzel balıklarını ona ayırırmış.
“Deniz cömerttir kızım,” demişti bana bir gün. “Sen de cömert olacaksın.”
“Benim adım da Deniz,” demiştim ben de.
O günden beri balık ekmeğimden biraz daha veriyorum adanın kedilerine.
Şıp şıp.
Son anda bacaklarımı yana çekerek beyaz elbisemi çikolata olmaktan kurtardım. Pes edip kitabımı yanıma bıraktım. Özlemle denizin üstündeki pırıltılara baktım. “Denizin pırlantaları” demişti babam onlara.
Liseden arkadaşlarının davetiyle gelmiştik Bozcaada’ya. Dört oda arkadaşı okulu bırakıp, burada kendilerine bir yer açmışlardı.
“Hep duyardım konuşmalarını ama hiç katılmazdım onlara. Çok toy gelirdi hayalleri bana. Ama işte yirmi senedir buradalar,” demişti bana ilk geldiğimiz gün, tam da bu bankta otururken. “Denizin pırlantalarının her şeyden daha değerli olduğunu benden çok önce anlamışlardı.”
Şlop.
Bir yerdeki çikolata topuna, bir de elimdeki boş külaha baktım. Pamuk bile üzülmüş görünüyordu dondurmanın akıbetine. Ayağa kalkıp külahımı biraz ilerideki çöpe attım. Banka geri oturdum. Güneş yerinden hiç kımıldamamıştı.